Gdańsk - rys dziejów

12 października 2011r.

Niezwykle korzystnie położony u ujścia Wisły do Bałtyku i przy ważnej niegdyś via mercatorum (drodze kupców), był Gdańsk już we wczesnym średniowieczu znaczącym nadmorskim miejscem wymiany towarów, dostarczanych statkami z krajów północnej Europy i drogami wodnymi lub lądowymi z ziem polskich. Pierwsza źródłowa wzmianka o Gdańsku, nazywająca go urbs Gyddanyzc (miasto Gdańsk) występuje w Żywocie świętego Wojciecha (Vita sancti Adalberti), napisanym w 999 r.,a informującym m.in. o pobycie praskiego biskupa Wojciecha w nad motlawskim grodzie podczas podróży misyjnej do pogańskich Prus, zorganizowanej w 997 r. z inicjatywy króla Bolesława Chrobrego. W tym czasie Gdańsk istniał już przynajmniej od półtora wieku. Mówią o tym wyniki prac wykopaliskowych z 1971-74 r. Odkryto wówczas na terenie Długiego Targu i pod wschodnią częścią ul. Długiej osadę o charakterze obronnym, która istniała w IX w. Jej mieszkańcy zajmowali się rolnictwem, rybołówstwem i rzemiosłem. W świetle dotychczasowych badań można przyjąć, iż osada ta stanowiła zalążek dzisiejszego wielkiego Gdańska, a ściślej jego najważniejszego członu, nazwanego później Głównym Miastem. Na miejscu jej wyrosła w X—XII w, nowa, zapewne rozleglejsza, udokumentowana licznymi znaleziskami, a przede wszystkim znacznym fragmentem fortyfikacji drewniano-ziemnych, odkopanymi pod Ratuszem Głównomiejskim i pod ul. Długą.